VIER ATTRACTIES, ÉÉN KERMIS

4 september 2022 - We beginnen met onze Dewi Bekker. Elk lid maakt een kunstwerk dat Dewi gemaakt zou kunnen hebben, inclusief een artist statement.

Mijn naam is Dewi Bekker en ik ben hier om te spelen. Je denkt misschien dat je redelijk volwassen bent. Het spijt me je te moeten zeggen: dat ben je niet. Je bent net zo irrationeel, speels en wispelturig als je zesjarige zelf. 

Ja, je hebt gelijk, je hebt een soort identiteit opgebouwd. In de loop der jaren heb je heel subtiel een verhaal over jezelf gecreëerd. Een jij-verhaal gevormd door duizend-en-een sociale interacties, waarbij je zorgvuldig de mensen om je heen nabootste. En dan heb ik het nog niet eens over de pogingen die je deed om niet zoals de saaie anderen te zijn; die waren ook vormend. Denk aan de vele korte introducties over jou en je leven op verjaardagsfeestjes, waarna je je geweldig of ellendig voelde. Of de talloze sollicitaties waarin je het juiste kader koos om over je professionele leven te vertellen. Je hebt vele outfits en kapsels geprobeerd – totdat je besloot dat deze voor nu prima was. Gefeliciteerd met je kapsel. 

Zo nu en dan voel je je enthousiast over dit glossy jij-verhaal. Mijn god, het klinkt zo samenhangend en waar. 

Vandaag vieren we je vertelkunst. We spelen een spel. En jij staat op het punt om de regels van dit spel uit te vinden. Alles in deze kamer is klaar om geïdentificeerd te worden, om verpakt te worden in een van jouw smeuïge verhalen. Ik weet dat je het kunt. 

Vergeet niet het spel te spelen nadat je de regels hebt opgesteld. Raak de steen aan.

Hoi, ik ben Dewi. Ik hou van kunst, wielrennen en mooie kunststoffen. Ik draag grappige sokken, een politiebroek en rode lippenstift. Morgen ben ik misschien heel anders dan vandaag. En jij misschien ook. Als ik met je moeder praat, ben ik iemand anders dan wanneer ik met jou praat. En jij ook. Als ik in een andere situatie ben, ben ik een ander persoon. Maakt dat me minder echt? Of is het gewoon leuk en slim? En als mijn omgeving me zo beïnvloedt, is mijn omgeving dan niet meer mij dan dat ik mezelf ben? Het is interessant dat mensen zoveel verschillende verschijningsvormen hebben. Je zou ze ook alter ego's kunnen noemen. Iedereen heeft er oneindig veel. Sommigen zijn vaste gasten, anderen verschijnen maar een enkele keer op het toneel. Ik denk dat kleding hier een grote rol in speelt. Het kan een hulpmiddel zijn om je alter ego's te verduidelijken en te presenteren. Je bent dan je alter ego samen met je kleding. Voor de mensen om je heen zijn je kleren en jij samen de persoon die je bent.

Een alter ego van mij dat zich regelmatig openbaart is mijn artiesten alter ego. Het is er eigenlijk bijna elke dag. Als het weer zover is, maak ik graag dingen die onderzoeken wat een alter ego precies is. Waar begint het en waar eindigt het? En kun je heel precies jezelf als alter ego maken? Al is het maar voor even.

Het alter ego is een belangrijk thema binnen mijn praktijk. De veranderlijke aard van het gepresenteerde zelf en onze neiging om het voortdurend te verfijnen en zelfs helemaal van tafel te vegen, fascineren me. De representatie van het zelf is naar mijn mening een belangrijk onderwerp in de huidige maatschappij waarin identiteit, mede door het internet, in een oogwenk kan worden gevormd en beoordeeld. Mensen zien zichzelf als een profiel, een zelfgecreëerde verzameling kenmerken of een avatar. Identiteit is bijna een voorstelling die het hele jaar door wordt opgevoerd en waarbij iedereen een script voor zichzelf schrijft dat, afhankelijk van de situatie, dubbelzinnig is. Dit cureren van het zelf intrigeert me. De manier waarop we onze (visuele) identiteit vormgeven kan polarisatie, vervreemding, afstandelijkheid en vijandigheid veroorzaken (iemand als een 'ding' zien), maar ook vertrouwdheid, medeleven en een dialoog op gang brengen (iemand als een 'mens' zien).

 Via mijn werk ben ik op zoek naar het omslagpunt van 'mens' naar 'ding' en de rollen die mensen aannemen ten opzichte van deze tegenstellingen. Ik verken dit door te werken met het menselijk lichaam, objecten, sculpturen en materialen/technieken zoals siliconen, polyurethaan, textiel, afgietsels en ambacht. Dit stelt me in staat om te bewegen tussen tastbaarheid, vertrouwdheid en vervreemding en om materiaal te onderzoeken in relatie tot het menselijk lichaam.

A Monument of Folly [Een Monument van Zotheid] is een ode aan de relatie tussen de hofnar en het alter ego. De middeleeuwse hofnar en zijn aalmoes zijn misschien irrelevant in de hedendaagse maatschappij, maar hun dynamiek en geest niet. De hofnar speelt openlijk verschillende rollen zonder dit te verhullen, is tegelijkertijd zondebok én mascotte en wordt daarom gezien als pretentieloos en ongevaarlijk. Hierdoor kan het personage vrijuit spreken, bespotten en bekritiseren en culturele, religieuze, politieke en sociale grenzen overschrijden.

Mijn werk draait om de vormbaarheid van het zelf. Het alter ego staat centraal in mijn werk. Met behulp van het menselijk lichaam, vervreemdende alledaagse voorwerpen en mode verken ik het universum van de alter ego's en de complexiteit ervan. Ons uiterlijk bepaalt de identiteit die we aan de ander tonen en deze kan aan verandering onderhevig zijn. De veranderlijke aard van het gepresenteerde 'ik' en onze neiging om het voortdurend te verfijnen en zelfs helemaal van tafel te vegen, fascineren me.

Een hofnar, de officiële grappenmaker aan het hof van een vorst, is de perfecte vertegenwoordiging van het alter ego. Meestal gaven narren slecht nieuws en zeiden ze tegen de koning wat niemand anders durfde te zeggen. In de ergste gevallen schakelde de nar over op zijn scepter, die symbool staat voor het alter ego van de nar of soms het alter ego van de koning zelf. De scepter kon vrijuit spreken zonder veroordeeld of gestraft te worden.

The ten-nosed suit [Het pak met tien neuzen] toont de diversiteit van de rol van de nar. Zijn vrijheid van meningsuiting, grappenmaker aan het hof van de vorst en vertegenwoordiger van het gewone volk en van jou.

11 september 2022 - De volgende in de rij is Anouk van Klaveren. Om een echte Anouk van Klaveren te worden begonnen alle leden met het maken van kleine, functioneel uitziende objecten. Het schrijven van hun artist statements alsof ze Anouk zijn leidde tot prachtig proza.

Ik ben een kunstenaar die Anouk van Klaveren heet. Maar een naam is alleen maar een naam. Het is slechts een etiket om de wereld om ons heen te begrijpen en ervoor te zorgen dat het past in de structuren waarin we geloven. Als ik dit alles in twijfel begin te trekken en begin te deconstrueren tot systemen en overtuigingen, begint alles uit elkaar te vallen; het komt allemaal neer op interpretatie.

Een kunstenaar kan meerdere dingen zijn en doordat hij multi-interpretabel is, is het moeilijk om hem in een hokje te stoppen. Iemand zal een kunstenaar genoemd worden afhankelijk van de referenties van de kijker. Voor iemand ben ik misschien een artistiek genie, maar voor een ander ben ik misschien het buurmeisje dat doet alsof ze een kunstenaar is. Maar doet dat er echt toe? Is kunstenaarschap geen mythe op zich?

Ik hou ervan om dubbelzinnige objecten en fenomenen te creëren en te verzamelen. Omdat ze moeilijk te categoriseren zijn, roept het vragen op over functie, waarde en echtheid. Door mijn werken namen te geven kan ik het object een bepaalde functie, waardering of echtheid geven.

Als kunstenaar is het vrij gemakkelijk om een bedrieger te zijn. 

Act 1: The mascot and the scapegoat [De mascotte en de zondebok] is de eerste act in een reeks performatieve stukken. Afhankelijk van je standpunt kan ik voor je juichen of ben ik degene die je overal de schuld van kunt geven. 

Mijn naam is Anouk van Klaveren (1991), werkzaam in Den Haag. Ik voel me aangetrokken tot voorwerpen die ik niet begrijp. Ik kijk graag naar schijnbaar nuttige voorwerpen waarvan de functie mij onduidelijk is. Deze raadselachtige objecten verzamel ik graag, in fysieke vorm of door ze te fotograferen. In de loop der jaren heb ik hiervan een indrukwekkend archief opgebouwd. Sommige kwam ik tegen op rommelmarkten, bij vrienden thuis, in etnografische musea, in kerken en op online fora zoals whatisthisthingcalled.com. De voorwerpen lijken een soort gereedschap te zijn, keukengerei, speelgoed voor een dier of kind of volwassene, deeltjes van een machine of relikwieën. 

Binnen de alledaagse routine of rituelen van een vreemdeling kennen ze ondanks hun mystieke uiterlijk hun eigen logica. Ze horen ergens thuis, binnen een exotisch geloofssysteem dat gebaseerd is op idealen die ons nog moeten bereiken. 

Wanneer ik kunst maak, zoek ik naar dit gemengde gevoel van raadselachtigheid en vertrouwdheid. De objecten die ik maak lijken deel uit te maken van een mythe of ritueel waar geen van ons beiden – jij noch ik – aan deelneemt. Misschien zal dit nieuwe geloof ons op een dag allebei bereiken.

Hoi, mijn naam is Anouk. De beste manier om mezelf te beschrijven is als undercoveroperator. Undercover gaan is voorkomen dat je wordt opgemerkt door de entiteit die je observeert en vooral je eigen identiteit verhullen of een aangenomen identiteit gebruiken om het vertrouwen van een persoon of organisatie te winnen om vertrouwelijke informatie te verkrijgen of te bevestigen, of om het vertrouwen van bepaalde personen te winnen om informatie of bewijs te verzamelen.

Sinds de dag dat ik begon met het maken van kunst heb ik twee vragen die me achtervolgen: “Wat is mode?” en “Waarom glimt niet alles?”.  

In mijn werk onderzoek ik mode als een systeem van ongeschreven regels, gefascineerd door hoe kledingstukken en objecten normatieve structuren belichamen. Ik voer undercoveroperaties uit binnen deze systemen. Een goed voorbeeld is een van mijn lopende operaties Peach Tree, Ambiguous: een onderzoeksproject dat productieprocessen van waarde en betekenis in kaart brengt in de spirituele leegte rondom luxegoederen. 

PROJECT 000 000 – The artist with the Shiny objects [PROJECT 000 000 – De kunstenaar met de glimmende objecten] toont mijn gebruiksvoorwerpen als undercoveroperator zoals maskers, verschillende gespecialiseerde gereedschappen, persoonlijke bezittingen, vermommingen en verschillende onbekende en glimmende voorwerpen. 

De ekster kwam een tijdje geleden in mijn leven met een mooie boodschap.

Ze voelt zich magnetisch aangetrokken tot alles wat glimt en glanst.

Eksters worden van oudsher geassocieerd met geluk. Toch wordt dit geluk niet in de schoot van de ekster geworpen; ze heeft er gewoon een goed oog voor en ziet de edelsteen schitteren in de mesthoop.

Sta open voor voortekenen, je geluk zit verborgen in deze subtiele boodschappen. De gouden kans klopt op je deur, laat je hem binnen?

Eksters zijn nieuwsgierig en hebben de reputatie dat ze alles pakken wat ze pakken kunnen, ongeacht de gevolgen. Deze energie en kracht zijn vaak valkuilen van de ekster.

Maar het gaat natuurlijk niet alleen om spullen.

Mezelf mooi maken hoort hier ook bij. Door dit te doen breng ik mezelf in een heel andere energie. De joggingbroek vibe is soms ook leuk, begrijp me niet verkeerd, maar jezelf aankleden en jezelf mooi maken voor de dag, brengt een heel andere energie met zich mee die voor mij perfect is op dit moment.

Kleed je naar het leven dat je wilt leiden.

18 september 2022 - We imiteren allemaal Christa van der Meer.

Hallo, ik ben Christa en ik ben een persoon. Ik zeg dit omdat een naam niet noodzakelijk betekent dat je met een mens te maken hebt. Ik had een dier, auto, föhn, fiets of plant kunnen zijn die Christa heet. 

Ik ben gefascineerd door het feit dat we objecten en andere levende wezens behandelen alsof ze mens zijn. We geven ze namen en projecteren onze gevoelens op ze. We leven mee met alles waar oogjes op geplakt zijn. We vinden het leuk om dieren en poppen aan te kleden, alleen maar omdat we onze behoeften op hen projecteren. 

Ik hou van dieren verkleed als mensen en mensen verkleed als dieren. Het klinkt misschien alsof het alleen om de schattigheidsfactor gaat, maar ik zie het vooral als een fascinerende absurditeit; onze maatschappij is zo mensgericht.

In mijn werk onderzoek ik dit fenomeen. In hoeverre zijn we in staat ons in te leven in niet-menselijke dingen? Kunnen we die grenzen oprekken? En waarom zien we onze menselijke projectie als normaal? 

Om de vanzelfsprekendheid van deze projectie te verstoren, integreer ik graag onverwachte elementen in mijn werk; spontane en onvoorspelbare beweging, botsende kleurencombinaties, het schattige en het groteske en ik vernoem mijn werken naar snoepjes. Laffy Taffy is hierop geen uitzondering. Het verwijst zowel naar de textuur van de taffy als naar de belichaming van de dwaasheid: korte vraag-en-antwoord-achtige grapjes staan op de buitenkant van elke wikkel, zoals “Hoe noem je een koe zonder poten? – Gemalen rundvlees”. 

Welkom in mijn familiehuis waar mijn planten, vrienden en een familie van andere personages wonen. 

Ik ben recentelijk afgestudeerd als modeontwerper en geïnteresseerd in het construeren van identiteit met kleding. Ik uitte dit vroeger in de context van de Paris Fashion Week, maar ben steeds kritischer geworden op de kledingindustrie. Zoals die nu functioneert, heb ik helemaal geen zin om eraan deel te nemen. 

Samen met het collectief Das Leben am Haverkamp zijn we aan het ontsnappen en dat is heel fijn. Momenteel runnen we een projectruimte waarin we mode op een andere manier benaderen: niet commercieel en ons publiek is geen klant. Door het centraal stellen van meer persoonlijke verhalen, wil ik de waarde van kleding en mode onderzoeken. 

Mijn huidige werk gaat over het antropomorfe. Ik vind het fascinerend dat wij als mensen de neiging hebben om menselijke eigenschappen op dingen te projecteren. Daarom hou ik van vogelverschrikkers: een figuur die vorm krijgt door opgevuld te worden met onze afgedankte kleren en daarmee een mens voor moet stellen. Het doel is tegengesteld aan dat van mode: in plaats van te verleiden, moet het afstoten. Niet omdat de vogels het zo eng vinden, maar omdat wij denken dat vogels het eng vinden. Ik vind het mooi hoe vogelverschrikkers op ons lijken, maar ook een soort monsterlijke variant van ons zijn. Het zijn ook de meest antikapitalistische verschijningsvormen van kleding; geconstrueerd van wat er al is en gemaakt door de gebruiker zelf. 

De eerste van mijn familie vogelverschrikkers is hier te zien. Zeg gedag tegen Turner!

Nou hallo daar! Leuk dat je mijn artist statement leest, geniet ervan. Mijn naam is Christa, ik zou mezelf omschrijven als een visueel onderzoeker.

Terwijl je dit leest, voel je de textuur van het papier in je handen en ruik je de inkt. Wees voorzichtig met het papier, kreuk het niet te veel, anders doe je het misschien pijn. Het heet Peter. Dit klinkt misschien grappig, maar ik heb veel liefde in dit papier gestopt en jij hebt waarschijnlijk ook voorwerpen waar je van houdt en om geeft. Iedereen identificeert zich met voorwerpen en projecteert er gevoelens op. Misschien voel je sympathie voor je favoriete broek, je plant of de bel op je fiets. 

Antropomorfisme en personificatie hebben allebei oude wortels en hebben me altijd geïnteresseerd. In mijn werk creëer ik objecten die er levendig uitzien, gevoelens kunnen hebben en soms kunnen dansen. Ik zie mezelf als een schepper van wezens: Ik breng objecten tot leven. De objecten trekken zich dan niets meer van mij aan en gaan een eigen leven leiden; wat ik zie, of wat mijn bedoelingen waren, vervaagt.

The waving triplets [De wuivende drieling] is een installatie van eeuwig juichende figuren: die soms (per ongeluk) vriendelijke, enge of verbaasde gebaren maken.

Mijn naam is Christa van der Meer (1988). Ik ervaar die mysterieuze drang om wezens te maken van allerlei materialen. Het begon als een tweedimensionale aangelegenheid, door te tekenen en collages te maken. Al spelend met kleuren, vormen en verhoudingen ontstond er een personage dat tot me begon te spreken.  

De laatste tijd merk ik dat ik ook persoonlijkheden detecteer in allerlei voorwerpen om me heen. Blijkbaar is het een menselijke eigenschap om een vriend of een vijand te herkennen als we er maar een glimp van opvangen. Dit resulteert soms in het per ongeluk zien van het gezicht van Jezus in een stuk toast, een dier in een koffievlek of het lezen van een emotie in de koplampen van een auto. De neurowetenschap noemt dit pareidolia; de denkbeeldige waarneming van niet-bestaande gezichten. 

Met mijn werk zet ik me in voor deze niet-bestaande identiteiten. Ik heb figuren gemaakt van bananen en rozijnen, stof en wind, rotan en gewaden. Door hun lichaamshoudingen en gezichten te articuleren, geef ik ze een kans om tot leven te komen en ook door anderen herkend te worden. 

Deze entiteiten in deze kamer zijn slechts een paar assemblages die ik heb gemaakt. Ze zijn heel duidelijk omdat ik ze voor jullie geïsoleerd heb. Maar begrijp me niet verkeerd; veel van deze wezens leven met ons zonder dat we er aandacht aan besteden. Ik wil jullie aanmoedigen om ze in de straten en in jullie huis te vinden en als je ze gevonden hebt – alsjeblieft – vergeet dan niet om van ze te houden. 

18 september 2022 - We willen allemaal Gino Anthonisse zijn. Als Gino brengen we verwondering terug in de bedrijfswereld.

Hallo, mijn naam is Gino en ik maak kunst. Ik verken de rol van verwondering in mijn werk door een alternatieve realiteit te creëren. Verwondering staat voor mij niet alleen voor verbazing of nieuwsgierigheid, maar voor een ontmoeting met de werkelijkheid waarin niets is wat het lijkt: Een oefening in vrije val. 

In steeds wisselende scènes probeer ik de kijker hierover te laten nadenken of ik laat ze deelnemen aan een verhaal door te werken met verhalende elementen. 

Ik gebruik vaak herkenbare objecten die de toeschouwer direct een bepaald gevoel geven of waar ze zich aan kunnen relateren, zoals alledaagse gebruiksvoorwerpen, kleding, vormen of houdingen. 

Deze elementen en objecten komen voort uit fascinaties voor uniformiteit, groepsidentiteit van subculturen en stereotypen, maar ook statussymbolen en relikwieën. Zo symboliseert 'het kantoorleven' voor mij uniformiteit, waar verwondering verloren is gegaan omdat menselijkheid vaak transformeert in procedures, modellen en (hiërarchische) structuren. Daarom heeft het zo'n sterke aantrekkingskracht op mij. Door te werken met visuele elementen uit deze cultuur wil ik hierop reflecteren. 

Ik zie mijn werk als een verzameling objecten die steeds opnieuw gebruikt kunnen worden in nieuwe scènes. De collectie bestaat uit zelfgemaakte of tweedehands gebruiksvoorwerpen en kleding, stockfoto's, afgeworpen lichaamsdelen, maar ook lichaamsdelen en objecten gemodelleerd en gemaakt van keramiek.

Mijn naam is Gino Anthonisse (1988) en in mijn werk zoek ik naar verwondering. Het leven is erg saai geworden in het hedendaagse Westen, nadat we onszelf zijn gaan zien als wereldleiders.

Magie bestaat niet meer: er is wetenschap en er is geld. En er is bureaucratie; een vreemde realiteit op zich, waar we moeilijk aan kunnen ontsnappen nadat we een systeem hebben gecreëerd waarin de hele wereld wordt gecategoriseerd, gelabeld en beschreven. 

Het klassieke overhemd staat voor mij symbool voor dit bureaucratische leven zonder onzekerheden. Het vertegenwoordigt de gewoonten en de hiërarchieën die onze maatschappij domineren en is daarom mijn favoriete doelwit. 

Maar onder het oppervlak van administratie en weten ligt een oceaan van het onbekende die ik met mijn werk aanboor. Door tweedimensionale stockfoto's te vermengen met keramische elementen en kantoorkleding zoek ik naar optische illusies en een surreële ervaring. Ik creëer scènes waarin de objecten rekwisieten en lichamen worden. 

Met je dikke Zuidas-buik is een scène over de manager van een recruiter van een manager van een investeerder van een manager van een directeur, die zijn werknemers vanaf het strand van de Bahama's aanstuurt. Zijn overhemden laat hij achter op kantoor, zodat zijn managers tijdens hun pauze een dutje kunnen doen en toch zijn harde werk kunnen ruiken.

Rust even uit op de buik van de manager. Je moet een vermoeiende dag hebben gehad om al deze kunst te bezoeken.

Hallo, ik ben Gino Anthonisse en ik ben geen optische illusie.

In mijn praktijk creëer ik alternatieve realiteiten door beeldhouwkunst, kleding, verwijzingen naar het kantoorleven, keramiek en 2D-kunstwerken te combineren. Ik werk met veel verschillende technieken die ik onder de knie probeer te krijgen. Door die technieken onder de knie te krijgen, kan ik werken met optische illusie en kan ik objecten zodanig nabootsen dat het moeilijk te geloven is dat het geen origineel is. 

Het laat het publiek in verwondering achter. Dat is precies waar ik naar streef; het teruggeven van hun kinderlijke verwondering aan mijn publiek. Door de technieken en de materialen waarmee ik werk te beheersen, streef ik naar perfectie. Ik werk met mijn materialen zoals een goochelaar zou doen en beheers de technieken zoals de Avatar luchtsturen beheerst. 

Door alles tot in de perfectie uit te voeren geef ik mijn publiek hun verloren verwondering terug, maar is dat ook gelijk aan mijn eigen verloren verwondering? Meestal bewonder ik kunstenaars die werk maken dat het onvolmaakte en het spontane omarmt. Is het niet een rare tegenstrijdigheid dat ik, als kunstenaar, dit zelf niet omarm? 

Misschien moet ik het eens proberen en voor deze keer zal ik het onvolmaakte beheersen en het spontane omarmen. Het beheersen van het onvolmaakte stelt mijn drang naar perfectie ter discussie terwijl het tegelijkertijd gebruik maakt van de referenties en technieken waar ik gewoonlijk mee werk. 

Het is een oefening in wegkijken en het onder controle houden van mijn zenuwen.

Ik vertel je niet wie ik ben. Ik hou je liever op een respectabele afstand, zodat ik je rustig kan leren kennen zonder met je te hoeven praten. Het is niet onbeleefd bedoeld. Ik wil het beste voor je.

In alle bescheidenheid creëer ik een alternatieve realiteit waarin ik je voor de gek houd als een goochelaar. Op die manier probeer ik een gevoel van verwondering terug te brengen in je leven. Verwondering staat voor mij niet alleen voor verbazing, ontzag of nieuwsgierigheid, maar voor een ontmoeting met de werkelijkheid waarin niets is wat het lijkt – een oefening in vrije val. Ook verwonder ik mezelf graag. Mijn verbeelding is niet van deze wereld, tot het punt dat ik nog steeds denk dat ik een kans maak om ooit een echte zeemeermin te worden.

Ondersteunt door Gemeente Den Haag en Front Row.